Ford Leasen

Ford is een grote Amerikaanse autofabrikant die een Brits instituut is geworden. De eerste auto’s verschenen in het Verenigd Koninkrijk enkele maanden nadat het bedrijf in 1903 van start was gegaan. Ford, vernoemd naar de man die het bedrijf oprichtte (Henry Ford – wiens familie het meer dan 100 jaar later nog steeds voor het zeggen heeft) en met het hoofdkantoor in Detroit, Michigan, maakt enkele van de beste mainstreamauto’s ter wereld, en doet dat (op enkele opmerkelijke uitzonderingen na) al tientallen jaren.

En de mensen kopen ze met miljoenen en miljoenen – elk jaar sinds eind jaren zeventig is de bestverkochte auto van het Verenigd Koninkrijk een Ford van een of andere beschrijving, en sinds 2014 is de eerbiedwaardige Fiesta de bestverkochte auto van het Verenigd Koninkrijk van ALLE TIJDEN. Ondertussen is de F-150 pick-up de best verkochte auto in de VS (en een van de best verkochte wereldwijd), terwijl de legendarische Transit nog steeds de best verkochte bestelwagen in de hele wereld is. Crikey.

Ford heeft een rijke geschiedenis in het bouwen van auto’s in het Verenigd Koninkrijk, die teruggaat tot het Model T, waarvan er vanaf 1911 ongeveer 300.000 in Manchester werden gebouwd. Maar de thuisbasis van Ford in het VK is onbetwistbaar Dagenham, toen Essex, nu Greater London. Toen Ford er in 1931 aankwam, was het de grootste autofabriek van Europa. Op het hoogtepunt werkten er in de jaren vijftig meer dan 40.000 mensen. Tegenwoordig worden er dieselmotoren gebouwd, aangezien de autoproductie in 2002 na bijna 11 miljoen voertuigen werd stopgezet.

De meeste Fords die je vandaag in het VK ziet, worden in Europa gebouwd, in fabrieken in Spanje en Duitsland, maar de Blue Oval bouwt auto’s en onderdelen zowat overal. Het heeft fabrieken in onder meer Noord-Amerika (uiteraard), Zuid-Amerika, China, Rusland, India, Vietnam, Thailand, Roemenië, Turkije en Zuid-Afrika.

In 2019 verkocht Ford ongeveer 5,5 miljoen voertuigen, tegen 6 miljoen in 2018 en 6,6 miljoen in 2017. Dat is meer dan Hyundai, maar minder dan de almachtige Volkswagen en Toyota.

De Fiesta supermini is de bestverkochte auto aller tijden in Groot-Brittannië. Terecht ook, want hoewel de concurrentie van de Fransen, Koreanen en Duitsers hevig is, is het nog steeds de beste van zijn soort. Hetzelfde kan worden gezegd van de Focus, die in de jaren negentig Ford’s reputatie vestigde dat het de best rijdende ‘gewone’ auto’s bouwt die er zijn. De Focus van vandaag is niet revolutionair, niet zoals zijn overgrootvader, maar het is nog steeds een zeer goede auto.

Niemand koopt nog Mondeo’s, hoewel Ford je er nog wel een zal verkopen als je dat echt wilt. De huidige auto is er al jaren en voelt het aan. Hetzelfde geldt voor de Galaxy en S-Max MPV’s – het zijn goede auto’s voor wat ze zijn, maar tegenwoordig wil iedereen SUV’s. Gelukkig zijn de nieuwe Kuga (eigenlijk een Focus SUV) en Puma (Fiesta SUV) allebei uitstekend.

TG houdt van een snelle Ford – de Fiesta en Focus ST zijn machtig. Jammer dat er niet nog een Focus RS komt, vooral dankzij de steeds strengere emissieregels.

Ford verkoopt al Mustangs aan de overkant van de oceaan sinds 1964, maar heeft pas een paar jaar geleden de beslissing genomen om ook rechtsgestuurde Mustangs te maken voor ons Britten. Daar zijn we blij om – noem nog eens een V8, handgeschakelde, achterwielaangedreven coupé die gloednieuw verkrijgbaar is in het Verenigd Koninkrijk. Als het nu maar hetzelfde zou doen met de Raptor pick-up…

Dan heb je de GT – de ultieme snelle Ford. Gebouwd om Le Mans te winnen (wat ook gebeurde), gebruikt de ongeveer £500k kostende auto een 3.5-liter twin-turbo V6 die 660 pk levert, wat een topsnelheid geeft van ver boven de 200 km/u.

We kunnen niet verder zonder het over bedrijfsvoertuigen te hebben – de Transit houdt Groot-Brittannië al sinds het midden van de jaren zestig in beweging en is in de loop van de tijd een bijwoord voor ‘bestelwagen’ geworden (zoals Hoover in plaats van stofzuiger, Biro in plaats van pen enzovoort…), terwijl in de Verenigde Staten de F-150 pick-up oppermachtig is. Vorig jaar verkocht Ford er alleen al in de VS bijna 900.000.

Ford loopt achter als het gaat om commercieel beschikbare EV’s en hybrides. Er is een mild-hybride Puma en de nieuwe Kuga is verkrijgbaar als PHEV, maar de enige volledig elektrische auto is de 40.000 pond kostende Mach E. En die is nog niet eens uit. Geen kleine supermini om te wedijveren met de Renault Zoe, of hatchback om de VW ID. 3, en geen aan de onmiddellijke horizon.

In het Verenigd Koninkrijk is de goedkoopste Ford… de Fiesta, die vanaf ongeveer £16.000 kost. Het voelt echter niet als de goedkoopste – die eer gaat naar de EcoSport crossover, die oorspronkelijk werd ontwikkeld voor Zuid-Amerika en Azië voordat Ford besloot om hem ook in Europa te koop aan te bieden.

Hoewel de EcoSport gebaseerd was op de toenmalige Fiesta, werd hij gebouwd voor markten die niet half zoveel belang hechten aan de kwaliteit van het materiaal en de wegligging als wij, dus toen hij in 2014 op de markt kwam, was hij mijlenver verwijderd van het tempo. Het siert Ford dat ze hun fout vrij snel hebben ingezien en dat ze de EcoSport sindsdien gestaag hebben verbeterd, maar hij is nog steeds niet ideaal. De Puma, de andere SUV van Ford op basis van de Fiesta, is veel beter.

De duurste Ford die je bij een dealer kunt kopen, is de Mustang. Je wilt natuurlijk de V8, die begint bij iets minder dan £44,000.

We zijn de GT nog niet vergeten. Ford laat toekomstige eigenaars een lange aanvraag indienen voor ze zelfs maar overwegen om hun 450.000 pond of daaromtrent te aanvaarden. Maar de vraag is zo groot dat, ook al zal de GT tot 2022 worden gebouwd, de kans dat je een nieuw exemplaar krijgt uiterst klein is. Hetzelfde geldt voor de track-only GT MkII van 1,2 miljoen dollar – er zullen er 45 worden gebouwd, die allemaal zijn verkocht.

De krachtigste Ford op de weg is deze. De 5,2-liter supercharged V8 van de huidige Mustang Shelby GT500 is goed voor 760 pk en een koppel van 625 lb ft. Daarmee haalt hij vanuit stilstand 60 km/u bij lage of middelhoge snelheden en knalt hij (denken we) met volle kracht tegen de begrenzer van 180 km/u.

De GT500 mag dan 100 pk meer hebben dan de twin-turbo V6 GT, maar hij is natuurlijk wel een paar honderd kilo zwaarder. De GT is dus sneller – Ford zegt dat hij van 0 naar 100 km/u gaat in minder dan drie seconden, terwijl zijn gladde carrosserie betekent dat hij een snelheid van 216 km/u kan halen.

De GT MkII komt niet in aanmerking voor raceseries en kan ook niet op de weg worden gebruikt. Multimatic (het bedrijf dat de GT’s bouwt en de MkII samen met Ford heeft ontwikkeld), Chief Technical Officer Larry Holt, legt uit: “De wegauto wordt uiteraard beperkt door de vele wereldwijde homologatie-eisen waaraan hij moet voldoen, en de raceauto heeft te lijden onder de beperking van de gevreesde Balance of Performance, waardoor hij 150 pk minder heeft dan de wegauto. De Mk II beantwoordt de regelmatig gestelde vraag hoe de auto zou presteren als alle beperkingen werden opgeheven.” Hij heeft meer dan 700 pk, maar werkelijke prestatiecijfers zijn niet bekendgemaakt.

Voordat we verder gaan, een eervolle vermelding voor de RS200 rally auto uit het midden van de jaren tachtig. De 2,1-liter viercilinder turbomotor van de Evo-versie, die speciaal door Ford werd gebouwd om mee te doen aan de ‘Groep B’-rally’s, leverde 580 pk, maar was theoretisch in staat om een verbazingwekkende 800 pk te produceren. Zo’n 12 jaar lang was de RS200 houder van een Guinness World Record voor de snelste auto, met een tijd van 0-100 km/u van 3,07 seconden.

Ford vond de massaproductie niet uit, maar zorgde wel voor een revolutie in het industriële landschap door de bewegende lopende band uit te vinden.

Door de fabricage van de Model T in 84 stappen op te splitsen, uitgevoerd door arbeiders langs een bewegende productielijn (ongeveer 6 voet per minuut in 1914), kon Ford de tijd die nodig was om één enkele auto te bouwen terugbrengen van 12 uur tot slechts 90 minuten. Dit betekende dat de prijs van het Model T kon worden teruggebracht van 850 dollar naar minder dan 300 dollar, dat het dagloon van de arbeiders kon worden verdubbeld tot 5 dollar (zodat ze zich de auto’s die ze bouwden ook echt konden veroorloven) en dat er toch winst kon worden gemaakt.

Tegen de tijd dat het model in 1927 uit productie ging, was de helft van alle auto’s in de wereld een Model T, waarvan er 15 miljoen waren gebouwd in de 19 jaar dat het model in de verkoop was. Dit was echt de auto die de wereld op wielen zette. Hij was betaalbaar en gemakkelijk te onderhouden en gaf de aanzet tot een enorme culturele verschuiving die de wereld letterlijk veranderde.

Ford heeft al heel wat controverses meegemaakt. In de jaren zeventig werd bijvoorbeeld beweerd dat de Pinto, die toen in de VS op de markt was, een onbetrouwbaar brandstofsysteem had dat kon scheuren en brand veroorzaken als de auto van achteren werd aangereden. Het tijdschrift Mother Jones beweerde dat Ford op de hoogte was van het probleem, maar had berekend dat het goedkoper zou zijn om schadeclaims te betalen dan de auto aan te passen. Na een aantal rechtszaken werden zo’n 1,5 miljoen auto’s teruggeroepen en gerepareerd.

Dan was er nog het hele debacle in de jaren negentig, toen werd ontdekt dat Firestone-banden die op de Explorer SUV waren gemonteerd, de neiging hadden het bij hoge snelheid te begeven. Ford en Firestone gaven elkaar de schuld voor de defecten, die in verband worden gebracht met een paar honderd doden. Firestone riep in 2000 14,4 miljoen banden terug en kort daarna kondigde Ford aan dat het nog eens 13 miljoen Firestone-banden zou vervangen voor een bedrag van 3 miljard dollar. Beide bedrijven liepen enorme reputatieschade op, en een zakelijke relatie die terugging tot het Model T werd verbroken.

Meer recentelijk, in 2008, werden Ford, GM en Chrysler geconfronteerd met insolventie te midden van de ergste financiële crisis sinds de Grote Depressie. GM en Chrysler gingen allebei failliet en werden gedwongen reddingsoperaties van de overheid te accepteren, maar Ford slaagde er indrukwekkend genoeg in de storm te doorstaan zonder zonder zonder geld te komen zitten of overheidssteun te accepteren.

Waarschijnlijk vier keer op rij Le Mans winnen, te beginnen in 1966. Het verhaal gaat, sindsdien vereeuwigd door de big-budget Hollywood-film Le Mans ’66, dat Ford Ferrari begin jaren zestig bijna had gekocht, maar dat de Italianen zich te elfder ure terugtrokken. Henry Ford II, de toenmalige CEO van Ford en Henry’s oudste kleinzoon, was kwaad en besloot dat Ford Ferrari zou verslaan met zijn eigen spel – de 24 uur van Le Mans. En zo begon een van de meest bittere rivaliteiten in de geschiedenis van de autosport.

Ford keerde in 2016 terug naar Le Mans met de toen nieuwe GT om opnieuw de overwinning te pakken (deze keer in zijn klasse, niet algemeen), zo’n 50 jaar nadat het dat voor het eerst had gedaan.

Er is keuze te over – een aantal uitzonderlijk coole dingen uit de jaren zestig, en we hebben een zwak voor de retro-tastische Ford Forty-Nine uit 2001 en de brute Interceptor uit 2007. Maar Ford’s meest beruchte concept van de laatste tijd moet wel de belachelijke GT90 zijn.

De GT90, die in minder dan zes maanden voor de Detroit Motor Show van 1995 in elkaar werd geflanst, is gebaseerd op de Jaguar XJ220 (Ford was toen eigenaar van Jaguar) maar gebruikt een 5,9-liter quad-turbo V12 met een theoretisch vermogen van 720 pk, waardoor hij van 0 naar 100 km/u rijdt in 3 seconden en een topsnelheid van meer dan 250 km/u zou halen. Uiteraard is hij nooit in productie gegaan, hoewel sommigen in die tijd dachten dat hij, of iets wat erop leek, het misschien wel zou doen. Schande.

In de loop der jaren is Ford eigenaar geweest van een aantal andere autobedrijven, geheel of gedeeltelijk. Het beroemdst is de oprichting van de ‘Premier Automotive Group’, nadat het Volvo, Jaguar Land Rover en Aston Martin had gekocht (de Vanquish werd ontwikkeld onder Ford-eigendom). Op een bepaald ogenblik had het zelfs een deel van Mazda, maar sindsdien heeft het zich ontdaan van alle merken, behalve Lincoln (een BMW/Mercedes/Audi/Lexus rivaal die niet in Europa actief is) en Troller (een Zuid-Amerikaanse fabrikant van ruige terreinauto’s).